مقایسه کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پارکینسون با و بدون علایم خستگی

مقدمه: کیفیت زندگی در بیماریهای مزمن و ارزیابی آن در بیماران با ویژگیهای متفاوت جهت مداخله های مناسب از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این مطالعه با هدف به ارزیابی و مقایسه کیفیت زندگی در دو گروه بیماران با و بدون علایم خستگی انجام گرفته است. روش کار: در این مطالعه تحلیلی، 108 بیمار مبتلا به پارکینسون مراجعه کننده به درمانگاه شهید مطهری شیراز در این مطالعه شرکت داشتند. خستگی بوسیله مقیاس شدت خستگی(fss) ، کیفیت زندگی بوسیله ابزارهای (pdql) و (sf-36) سنجیده شد. شاخص hohen& yahr نیز برای سنجش شدت و مرحله بیماری استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده نرم افزارspss 13 و آزمونهای مجذور کای، من ویتنی و ضریب همبستگی اسپیرمن انجام شد. نتایج: 67 نفر (62%) از بیماران مرد و 41 نفر (38%) زن بودند. بیشترین بیماران در مرحله دوم بیماری با 42 نفر (38.9) و کمترین بیماران در مرحله پنجم 2 نفر (1.9%) قرار داشتند. میانگین و انحراف معیار سن بیماران 11.73±64.49 بود. 36 نفر (33.33%) دارای علایم خستگی و 72 نفر (66.66%) بدون علایم خستگی بودند. بیماران با علایم خستگی از شدت بیشتری از بیماری رنج می بردند و در مراحل بالاتر بیماری قرار می گرفتند. بین دو گروه در همه ابعاد کیفیت زندگی تفاوت معنی داری مشاهده شد (p<0.05). از سوی دیگر بین کیفیت زندگی و مرحله بیماری با خستگی همبستگی معنی دار وجود داشت (p<0.05). نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که کیفیت زندگی در بیماران با علایم خستگی به طور چشمگیری از بیماران بدون علایم خستگی پایین تر است و لازم است در این گروه از بیماران تلاش بیشتری در جهت ارتقا کیفیت زندگی انجام داد.